اون موقع که من طرفدارش شدم ...
هنوز اول خط بود
خیلی بچه بود
همه می گفتن مثل دخترا می خونه
چه می دونم شبیه دخترا موهاشو درست می کنه
و از این حرفا
من همیشه ازش طرفدارای می کردم
تا رسید به این جا
این جایی که شد پادشاه پاپ
هیچ وقت فراموش نمی کنم اون وقتایی رو که دزدکی از تلوزیون آهنگاشو می دیدم
همیشه طرفدارشم
اینو روزی هزار بار به خودم می گم
نمی بخشم اونایی رو که به جی بی توهین کردند
هیچ وقت
همه دنیام از چشات پیداس؛
چقد سخته ...
این که فردا امتحان کل کتاب تاریخ رو داشته باشی
اونوقت بیای تو دنیای مجازی
وقتی میگن جاستین!
می گم جاستین خودمونو می گین؟
اینقد اونو نزدیک خودم احساس می کنم که از خودمون حسابش می کنم
وقتی بهش فکر می کنم ...
می بینم منطقیه!
این که 4 سال با اون بزرگ شدم و زندگیم با اون شکل گرفته
اون موقع فقط 9 سالم بود
ولی الآن 12 سالمه
تازه می فهمم چقد طول کشید که اینقدهمه چی تغییر کرد
این سوالیه که من همیشه از خودم می پرسم
دلم میخواد یکی برام بگه
چرا هرروز بهش فک می کنم
چرا اینقد فکرم درگیرشه
چرا؟
کسی نیست که جوابی براش داشته باشه؟
خــــــــــــــدا
خودت گفتی هرگز نگو هرگز .
مگه نه؟
من الآن به هرگز رسیدم!!
چیکار کنم؟
بازم تو بگو...
گفتی باور داشته باش
اما به چی؟
به این آدمای سنگی ؟
بازم تو بگو...
من یه فن ساده نیستم
یه بیلبر ساده هم نیستم
تا جایی که تونستم ازش حمایت کردم
نزاشتم حتی یه نفر بهش توهین کنه
خانوادم می گن وقتتو تلف می کنی
...but I
I believe
I will not say never say never